Onze oer-voorouders leefden in kleine sociale groepjes, in stamverband. Alleen kon een individu niet overleven in de open savanne vol prooidieren. Bij de groep horen was een oer-behoefte, was levensnoodzakelijk.  

In de stam waren er wellicht ook wel eens spanningen. Bijvoorbeeld wanneer voedsel onder de stamleden verdeeld diende te worden. Om uitsluiting te voorkomen, moesten onze oer-voorouders deze spanningen reguleren en de samenhorigheid bevorderen. Zij deden dit door middel van fysieke grooming. Dit zijn fysieke aanrakingen zoals likken, aaien en ontvlooien. Door steeds in grotere groepen te leven werd fysieke grooming te tijdrovend. Om deze reden schakelden onze oer-voorouders over op vocale grooming, het uiten van klanken aan elkaar, Oerzang dus. Zo ontwikkelden ze het vermogen om hun emoties, zoals angsten, spanningen, blijheid, droefheid, met elkaar te delen en van elkaar te verstaan. Oerzang wordt beschouwd als een vroege voorloper van empathieontwikkeling waarin eigenheid en verbondenheid belangrijke elementen zijn.

Uit: Mithen S (2009) The music instinct: the evolutionary basis of musicality. Annuals of the New York Academy of Sciences, 1169, 3-12. doi: 10.1111/j.1749-6632.2009.04590.x.